برای محدثه ی عزیزم!
انگار یه قانونه!
اینقدر بدت میاد که می خوای نباشه...
اما
وقتی می بخشی...
تازه شروع می شه،
دونه دونه خاطره هایی یادت میاد که هیچ وقت فکر نمی کردی یه روزی بخوای بدون بودنش، مرورشون کنی.
انگاری اصلا هیچ نه راحتی پیش نیومده، تازه ، خودتو واسه اتفاقات پیش اومده مقصر هم می دونی...
فکر می کنی شاید اگه تو کوتاه میومدی، حالا،اونم بود!
اینجاست که می فهمی این بخشیدنه گرون بوده.
دلت تنگش شده.
راه نفست تنگ میشه وقتی فکر می کنی به نبودنش!
هیچ دستی اون گرمیو نداره...
هیچ نگاهی اون آرامشو واست نمیاره...
هیچ کسی نمی تونه جایی رو که همیشه واسش خالیه رو برات پر کنه...
هیچ صدایی نمی تونه به اون زیبایی با نوازش کلمات، مسحورت کنه!!!
اینجاست که ترجیح میدی ناراحتی و تنفر، حداقل چیزی که واست داشت،
آرامش خیالی بعد از طوفان بود!!!
من
تمنای بودنت را در میان انکار نبودنت احساس کردم
و لحظه ای آرزو کردم!
می دانم...
مدتهاست تکراری شده...
آرزوهایم!
آمدن و ماندنت.
اصرار شرط ماندن نیست! این را هم می دانم.
خودت چاره ای بجوی برایم...
به حرمت بودنت! هر چند که نیستی...