بیا و بمان۷

می دانم آسوده می گذرانی لحظه لحظه هایت را  

و هیچ به حال من نمی اندیشی! 

خوشی 

و این درماندگی مرا نمی بینی! 

و من بر این فراغ بالی تو بخل نمی ورزم که خوشی و آسایش تو نهایت آرزوی من است. 

و این نه راحتی را بارها از خدا خواستم 

اینکه دوستت داشته باشم هرچند ندانی و نخواهی! 

آن روزی که زمان مجال بیان این روزها را بدهد 

فریاد خواهم زد: 

                      دوستت دارم 

                                      دوستت دارم 

                                                     دوستت دارم

با اجازه(برای تو نوشته ام...!)

 نمیدانم چرا می بینی و سکوت می کنی!

چرا می بینی که ذره ذره از وجودم می رود و من به نهایتم نزدیک می شوم و تو همچنان............

منتظری که چه؟!!!!!!!

می خواهی همین اندک ایمانم نیز از من ربوده شود؟!

که نباشم؟!

تو می خواهی که نباشم؟

می خواهی  باور کنم هستی و می خواهی که نباشم؟!

 وجودت را برایم آشکار کن 

 تا بدانم که هر چه هست و نیست را تو تدبیر کرده ای...

نگو دشوار است!

می دانی که من دیگر ....

من می خواهم همگامم باشی، این مسیر هم دشوار است هم طولانی،

اگر تو همراهم نباشی نه توانش را دارم که مبارزه کنم و نه می توانم این مسیر راطی کنم!

چون می مانی

                       تا انتها

                                                                                         سپاسگزارم.......

بیا و بمان ۶

         دفتر قلبم را 

         باز خواندم از نو 

                            هر ورق خاطره ای 

                                 روزهایی با تو 

آن زمانی که دلم 

      شد آرام دلت 

      گفته ای آرامم 

        زنده می مانم و تو 

                                بده پیمان که مرا 

                                نبری از یادت 

                   من شوم قاصدکی 

                           قاصد بارانت!! 

حال هستم بی تو 

من به عهدم ماندم ! 

تو به ره رفتی و من 

ابر پر بارانم ....

                       اشکهایم هستند 

                      شاهد این سخنم 

پس چه شد پایانش؟! 

                                  قاصدک          

                                           دفتر من.........

زندگی!

تو به من می گفتی: 

      زندگی می گذرد چه بخواهی چه نخواهی! 

      زندگی در نظرم چون چرخی  

             صاف از قله کوهی آرام 

                    بی توجه به کلوخ 

بی توجه به مسیر 

                    می آمد و من همگامش 

بارها زخم زمین می خوردم! 

                    زندگی صبر نکرد 

                    زندگی از نظرم دور بشد! 

من دویدم! 

زندگی صبر نکرد! 

تازه دانستم چیست؟! 

       زندگی آب روانیست روان می گذرد!!!!!

ساز باد

می نوازد باد

         ساز آرامی

           می شوم مجنون از این دریای بی آبی!

کز برای هر که آبی خواست

                 چون ساقی

                 گرچه با من

                                چون سرابی!

می نوازد باد

     ساز دلتنگی

                   برگهای نارون می رود

                              آرام

                                         رو به زردی   

                                         رو به بی برگی

  می نوازد باد

          ساز آرامی

         از تمام آن چه دارد بوی دلتنگی!!!!!!

آروهایی که نفرینم شدند

آرزوهایی که تقدیرم شدند

بی تفاوت بر وجودم می شدند

  

هیچ فرقی بین من با او نبود

آرزوها گریبان گیرم شدند

 

لحظه لحظه کار من فریاد بود

آن دعاها همه نفرینم شدند

 

    قطره قطره اشک من با ناز بود

    کاش با نازم تبسم می شدند

 

   دستهایم ساز دلتنگی نواخت

   همگی با ساز آغوشم شدند!!!!

نگرانم!

نه اینکه گمان کنی توان پیمودن راهم نیست. 

نه اینکه گمان کنی دلم قرص شده است که تو هستی! 

نه!!! 

حال نگرانیم بیشتر شده است! 

 چون توان تنها ماندن ندارم. 

اگر او هم بیاید و بگوید تو را می خواهد 

من نمی توانم!  

          می خواهم بیایم

می خواهم به پایان راه نرسم!!!!!! 

            تا تو  

                   

                   همیشه باشی.